Θα μπορούσε να αποτελεί ένα καλογραμμένο σενάριο τηλεοπτικής σειράς ή μια πολύ καλά εμπνευσμένη ιστορία ενός μυθιστορήματος ή ενός άρλεκιν από αυτά που διαβάζουμε στις καλοκαιρινές διακοπές για να περάσουν οι ζεστές ώρες. Η ιστορία που θα σας διηγηθώ είναι όμως αληθινή, στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα και αν και καλοκαιράκι ακόμα, μπορεί να μας βάλει στα μονοπάτια μιας σκέψης γενικότερα για τη στάση μας απέναντι σε κάποια σημαντικά θέματα στα οποία βρεθήκαμε στο παρελθόν, βρισκόμαστε ή ίσως βρεθούμε αντιμέτωποι στο μέλλον.

Η ιστορία μας διαδραματίζεται στην Ελλάδα, στην επαρχία, σ’ ένα χωριό, ό,τι μπορεί αυτό να σημαίνει για τις  νοοτροπίες και τις ιδεολογίες των πρωταγωνιστών μας.

Η Δάφνη, είναι ένα κορίτσι μεγαλωμένο στο χωριό, σήμερα πια 26 χρονών. Βρίσκεται σε δεύτερο γάμο από τον οποίο έχει 3 παιδάκια. Η ζωή όλων κυλάει μέσα στην καθημερινότητά της μέχρι τη μέρα που η οικογένειά της βρίσκει την Δάφνη σχεδόν αναίσθητη στο σπίτι της. Γρήγορα μεταφέρεται στο νοσοκομείο και οι γιατροί μετά από αλλεπάλληλες εξετάσεις ανακοινώνουν στους συγγενείς της ότι πρόκειται για απόπειρα αυτοκτονίας. Σοκαρισμένοι όλοι προσπαθούν να εξηγήσουν τί οδήγησε το κορίτσι αυτό που τα είχε όλα στη ζωή της, να κάνει μια τέτοια πράξη. Η ίδια θα δώσει την απάντηση, όταν λίγο μετά θα καταφέρει να μιλήσει στους ψυχολόγους. Θα τους εκμυστηρευτεί ότι ο λόγος που την έσπρωξε στην αυτοκτονία είναι ο ανέκφραστος έρωτας που την κυρίευε για την αδελφή του άντρα της… Ναι, πολύ σωστά το διαβάσατε!

Η Δάφνη ήταν “διαφορετική”. Ήταν για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα ερωτευμένη με την αδελφή του άντρα της. Κάτι το οποίο όχι μόνο δεν μπορούσε να εκφράσει, αλλά ούτε καν να το σκεφτεί. Στον δικό της μικρόκοσμο βρισκόταν φυλακισμένη-δεμένη σ’ έναν δεύτερο κιόλας γάμο με 3 παιδιά και δεν μπορούσε στα 26 της χρόνια να ζήσει αυτό που πραγματικά αισθανόταν και θα την έκανε ευτυχισμένη.

Η κοινωνία στην οποία γεννήθηκε και  μεγάλωσε, της απαγόρευε να εκφραστεί και να ζει ελεύθερα. Έπρεπε να ακολουθεί πιστά την άγραφη αυτή συνταγή της ‘’οικογενειακής ευτυχίας’’, όπου τα προσωπικά “θέλω” είναι σχεδόν ανύπαρκτα.

Πολλές φορές όλοι μας μπουρδουκλωνόμαστε σε αυτές τις ‘’άγραφες’’ ξαναδηλώνω ‘’συνταγές’’ σε πολλούς  τομείς της ζωή μας. Αποτέλεσμα; Ξυπνάμε ένα πρωί και διαπιστώνουμε ότι τα καλύτερα χρόνια μας, έχουν φύγει ανεπιστρεπτεί.

Και αν ξυπνήσουμε στο δικό μας κρεβάτι έχει καλώς, αν όμως ξυπνήσουμε στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου σ’ ένα ψυχρό λευκό δωμάτιο με καμιά δεκαριά ασπροντυμένους γύρω μας τότε  τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Και φυσικά (επειδή είμαι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη σε αυτό λόγω επαγγέλματος) δεν μπορώ να μην σκεφτώ τα τρία αγγελικά μουτράκια που έχουν μείνει πίσω. Μόνο να σκεφτούμε τον πόλεμο που κάνουν τα ερωτηματικά στα μυαλουδάκια τους, θα τρομάξουμε. Τι αναμνήσεις; Τι παραδείγματα; Τι πρότυπα θα έχουν αυτά τα αγγελούδια; Και το πιο σημαντικό τι θα κουβαλάνε στην ψυχή τους;

Τίποτα τελικά σε αυτή τη ζωή δεν είναι για τους άλλους. Όλα μπορεί να χτυπήσουν μια μέρα και την δική μας πόρτα. Ναι η οικογένεια ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι το πρώτο και το πιο σημαντικό  κύτταρο της κοινωνίας.

Ας φροντίσουμε λοιπόν εμείς οι πιο νέες γενιές, σαν αυριανοί γονείς να μην είμαστε απόλυτοι και κολλημένοι σε στερεότυπα και ‘’άγραφες συνταγές’’. Η διαφορετικότητα δεν είναι αδίκημα. Ας ψάξουμε να βρούμε σε αυτήν την αλήθεια και την αγάπη. Όλοι θέλουμε να μας αποδέχονται όπως είμαστε. Μόνο έτσι θα ακουμπήσουμε την ευτυχία. Δεν είναι δύσκολο…για σκεφτείτε το!!!!!