Ο μύθος της μονογαμίας

Γράφει η Maarit

Το καλό που κάνουν οι σχέσεις στη ζωή ενός ατόμου είναι ότι το μαθαίνουν να διαμορφώνεται. Συνήθως μετά από μια σχέση που σε πόνεσε γίνεσαι πιο δυνατός/δυνατή, μαθαίνεις ποια είναι τα όρια σου, τι θες από την επόμενη σου σχέση και πάει λέγοντας. Αφήνεσαι πιο δύσκολα ή δεν αφήνεσαι καθόλου, κρατιέσαι να μην αγαπήσεις από φόβο μην την ξαναπατήσεις και ζεις τα πάντα από μια άλλη οπτική που πιο πολύ δυσκολεύουν την κατάσταση από το να κάνουν καλό. Υπάρχει βέβαια και η κατηγορία των ανθρώπων που απλά ζουν κάθε τους σχέση με τον ίδιο τρόπο και είναι ευτυχισμένοι. Τους ζηλεύω.
Μετά την πρώτη μου μεγάλη σχέση πέρασα ένα διάστημα με πολλά δάκρυα και πολλά «δεν θα την ξαναπατήσω». Επίσης πέρασα ένα διάστημα αδράνειας στο οποίο κανείς δεν περνούσε τη «φούσκα» ασφαλείας μου. Εν ολίγοις δεν ήμουν καθόλου δραστήρια σε κανέναν τομέα πέρα του φιλικού. Πες το ανασφάλεια, πες το βλακεία, πες το αφέλεια γιατί περίμενα ότι ο Πρώην θα ξαναγυρίσει και θα φύγουμε μαζί καλπάζοντας στο ηλιοβασίλεμα. Πράγμα που δεν έγινε ποτέ, φυσικά.

Όταν πέρασε το διάστημα αδράνειας και αποχής, βγήκε στην επιφάνεια το κομμάτι του εαυτού μου το οποίο ναι μεν ήταν δραστήριο σε συγκεκριμμένους τομείς αλλά τίποτα παραπάνω. Δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να νιώσει κάτι παραπάνω για κανέναν γιατί είχα στο μυαλό μου ότι «και αυτός τα ίδια θα σου κάνει γιατί να το περάσεις πάλι αυτό;»
Έχω καταλήξει όμως ότι παρότι είμαι δύσκολος χαρακτήρας, και μετά από αυτή την «ήττα» έγινα πιο δύσκολη σαν άτομο, χρειάζομαι το κομμάτι σχέση. Θέλω να μοιράζομαι πράγματα με κάποιον ακόμα, να έχω τις κοινές χαζομάρες και τις κοινές διακοπές, να έχω κοινούς φίλους στα σπίτια των οποίων θα λιώνω τρώγοντας και πίνοντας και λέγοντας ιστορίες και άλλα τέτοια. Θέλω το μαζί. Όχι το μαζί των φίλων, το μαζί του κάτι ακόμα. Να ξυπνάω και να έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου να με βλέπει σαν την άδικη κατάρα μέχρι να πιω καφέ και να ανέχεται τις μέρες που γκρινιάζω γιατί το μαλλί δεν στρώνει και το σπυράκι φαίνεται από το διάστημα και να μου λέει «εμένα και αυτό σου το κομμάτι μου αρέσει και το αγαπώ».

Αυτό λοιπόν το βρήκα στον Κοντό. Για να ξεκαθαρίσω, δεν έχω τίποτα με τους κοντούς απλά η μαμά μου για πείραγμα έτσι τον ανέφερε και έτσι τον αναφέρει μέχρι και σήμερα οπότε θα το αφήσω έτσι. Για να συνεχίσω το ξεκαθάρισμα και να προλάβω παρεξηγήσεις, δεν είχε κανένα απολυτός πρόβλημα μαζί του, μαμά είναι όμως και πάντα πειράζει την κορούλα της για τις επιλογές της.
Δεν έχω καταλάβει ακόμα και τώρα αν ήταν αυτό που ήθελα σαν σχέση, μάλλον δεν θα το καταλάβω ποτέ. Αλλά πέρασα πολύ καλά. Είχε όλα όσα ήθελα. Ήταν μια περίεργη σχέση και μου άρεσε αυτό. Περνούσαμε πολύ ωραία τους καλοκαιρινούς μήνες. Ξενύχτια, ποτά, γέλια, φίλοι, τραπέζια, ακόμα περισσότερα γέλια. Δυσκολευόμασταν τους χειμώνες. Νεύρα, γκρίνια, τσακωμοί, δυο «χωρισμοί», μούτρα, εγωισμοί. Κάναμε υποχωρήσεις και οι δύο μιας και οι χαρακτήρες μας ήταν αρκετά ιδιαίτεροι. Δεν είχαμε ιδιαίτερη χημεία αλλά περνούσαμε τόσο καλά που δεν το χαραμίζαμε. Ήταν εμφανές πως και οι δυο είχαμε ανάγκη μια σχέση απλά είχαμε διαφορετικά πράγματα και στόχους.
Ο Κοντός λοιπόν ήταν πολύ γκρινιάρης. Με τα πάντα. Του έφταιγαν όλα και δεν έκανε τίποτα να τα αλλάξει. Είχαμε συζητήσει πάρα πολλές φορές και του έδινα ιδέες και λύσεις και ποτέ δεν τα έκανε. Και απλά συνέχιζε να γκρινιάζει. Και εγώ έσκαγα. Γιατί όλο αυτό με έκανε να απομακρύνομαι, να μην με νοιάζει τι έχει αυτή τη φορά γιατί ότι λύση και να του έδινα δεν θα την ακολουθούσε ποτέ. Δεν ήμασταν αγκιστρωμένοι μεταξύ μας, έβγαινα με φίλες μου, έβγαινε με φίλους του και δεν είχαμε ποτέ κανένα πρόβλημα. Δεν πρόκειται να κρύψω ότι τον απάτησα. Από αυτόν το έκρυβα, από εσάς δεν υπάρχει λόγος να το κάνω ! Και ξέρω πως δεν είμαι η μόνη που το έχει κάνει.
Δεν ξέρω τι με έκανε να μπορώ να είμαι άπιστη το ένα βράδυ και το επόμενο να είμαι σαν να μην τρέχει τίποτα δίπλα του. Αλλά μπορούσα. Κάτι δεν με κάλυπτε. Δεν με κάλυπτε το σεξουαλικό, είχε αρχίσει να με ενοχλεί όλη αυτή η γκρίνια, αλλά από την άλλη δεν ήθελα να το σταματήσω όλο αυτό. Δεν ήθελα να σταματήσω τη «σχέση». Γιατί συναισθηματικά με κάλυπτε. Ήμασταν και φίλοι και ζευγάρι, γελούσαμε και συζητούσαμε με μεγάλη άνεση. Παρόλα αυτά, τα νυχτοπερπατήματα μου δίνανε και παίρνανε. Από το απλό φλερτ, μέχρι το κάτι παραπάνω.

Έκανα και συχνά ταξίδια λόγω δουλειάς και ο κοινωνικός μου κύκλος διευρυνόταν σε κάθε ένα από αυτά. Γνώριζα άτομα από άλλη πόλη/χώρα/ήπειρο και ενθουσιάζομουν. Είχαμε κοινές εμπειρίες και αρκετά ταξίδια στο ιστορικό μας. Το να είσαι σε μια ξένη χώρα, με περιορισμένο χρόνο και λίγο παραπάνω αλκοόλ κάνει τα πράγματα πιο εύκολα. Είσαι πιο χαλαρή, δεν σε νοιάζει και πολύ μιας και μπορεί να κάνεις καιρό να τους δεις ξανά. Όλα μια χαρά. Γυρίζεις μετά πίσω στη σχέση σου πιο ανανεωμένη, εγώ τουλάχιστον. Έκανα το κομμάτι μου, ξεσπούσα και μετά ήμουν η ίδια που ήμουν και πριν. Ή μήπως όχι ;
Δεν είχα τύψεις, και αυτό μου προκαλεί μεγάλη εντύπωση γιατί συνήθως έχω για το παραμικρό. Δεν ένιωθα ότι έκανα κάτι κακό. Ήμουν φυσιολογική μετά από κάθε «παραστράτημα». Τουλάχιστον έτσι νομίζω. Έκανα αυτό που αισθανόμουν τη στιγμή που το αισθανόμουν, και μετά τέλος. Δεν το ξανασκεφτόμουν και κυρίως δεν το κυνηγούσα. Δεν έβγαινα με το σκεπτικό να απατήσω τη σχέση μου, έβγαινα με διάθεση να περάσω καλά και ότι γινόταν γινόταν.
Μπορώ να κάτσω να δικαιολογήσω την συμπεριφορά μου με κάθε δυνατό τρόπο. Αλλά δεν θα το κάνω. Ένα χρόνο και κάτι μετά από το χωρισμό μου με τον Κοντό, μια πολύ δυνατή σύντομη σχέση που μεσολάβησε αμέσως μετά από αυτό και η εμφάνιση που έκανε Αυτός στη ζωή μου, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η μονογαμία αποτελεί έναν μύθο για τους περισσότερους ανθρώπους και πως όλοι έστω μια φορά έχουν παραστρατήσει, είτε φλερτάροντας για να ανεβάσουν το ηθικό τους και την αυτοπεποίθηση τους, ή μέχρι τέλους γιατί τα ένστικτα τους δεν προσαρμόζονται στο κομμάτι των σχέσεων.