Είναι ένα πράγμα φοβερό τελευταία. Όταν λέω τελευταία, εννοώ χοντρά-ψιλά την τελευταία πενταετία. Για μυστηριώδεις και ανεξιχνίαστους λόγους, κάθε ανθυποφλώρος καριέρας, θυμήθηκε να αγοράσει καρό πουκάμισο, να αμολήσει γενειάδα και να στρώσει μανίκια τατού, σε διάστημα μικρότερο του εξαμήνου. Το look βαφτίστηκε μάλιστα «lumbersexual» από τα υψηλά και πεφωτισμένα μέσα του εξωτερικού που ασχολούνται με τέτοια χαριτώμενα. Και ας πούμε από τα αγόρια, να το καταπιούμε. Ανέκαθεν έκαναν λογής λογής καραγκιοζιλίκια μπας και τους προσέξουμε μια ώρα αρχύτερα.

Το χειρότερο και αυτό που δεν μπορώ να δεχτώ με τίποτα ως γυναίκα, είναι η αντίστοιχη κλίκα σεμνότυφων, ακραία συντηρητικών και σαφώς πεοφοβικών θηλυκών, που ακολουθώντας την αντίστοιχη μόδα, αποφάσισαν να κρύψουν την ανασφάλειά τους, πίσω από λίγο μελάνι και δυο αστραφτερά, «extreme» piercings.

Τα τατού, τα λατρεύω από μικρή. Μαγεύτηκα από αυτά την πρώτη φορά που η γιαγιά μου μου είπε πως είναι «για ναυτικούς και για πουτάνες». Η μικρή Πηνελόπη, πίστευε ακράδαντα πως λίγα πράγματα ήταν κούλ και μαγκιόρικα όσο οι ναυτικοί και οι πουτάνες. Για την ακρίβεια, ακόμη το πιστεύει. Η ζωή στο δρόμο και την ανοιχτή θάλασσα, το διαρκές τζογάρισμα και η σιγουριά πως το μόνο που θα μείνει, είναι οι ιστορίες. Οι άνθρωποι είναι μικροί, λίγοι και πάντα δανεικοί. Το δικό μου μανίκι δεν είναι design Louis Vuitton. Το ξεκίνησα στα 18, στο Άμστερνταμ, καπνίζοντας την τελευταία γόπα που είχε αφήσει πίσω του ο Κρίστιαν. Συνέχισε στα 23, όταν έπιασα την πρώτη μου δουλειά, συμπτωματικά σε μια ναυτιλιακή. Καμάρωνε και η γιαγιά μου τότε, το κοριτσάκι τους «τα είχε καταφέρει». Τρία χρόνια μετά, μπήκε και η γιαγιά στο μανίκι. Σπασμένες βέρες, μικρές στιγμές, μεγάλα όνειρα και τα χιλιόμετρα στους διψασμένους δρόμους.

Το τατουάζ είναι ιεροτελεστία. Είναι το ενθύμιο από τις άγριες μέρες που δεν κατάφεραν να σε τσακίσουν. Δεν είναι λαϊκομαγνήτης στο Instagram. Δεν θέλει γελοία σχόλια στο Pinterest. Είναι κομμάτι σου, αναγνωριστικό, κλέφτικο σημάδι για τους υπόλοιπους καταραμένους. Το τατουάζ στη γυναίκα (και δεν μιλάω για δυο χελιδόνια και μισό αστέρι, αυτά πιάνονται ως fashion statements, όχι ως τατουάζ) σημαίνει ετοιμοπόλεμη, μάχιμη, επικίνδυνη. Σημαίνει θέλω περισσότερα από το να φτιάχνω παστίστιο για ένα γλυκό λουκουμαδάκο που με κοιτάει κάθε πρωί σαν χαμένο μοσχαράκι. Σημαίνει ζω με ραγισμένη καρδιά κάθε μέρα και το χαμόγελό μου κρύβει τον ήλιο.

Σημαίνει, δε φοβάμαι.